หลุดพ้นจากสังสารวัฏ

หลุดพ้นจากสังสารวัฏ

เอาว่าบุญนี้เป็นคำที่มองภาพรวมนะ  บุญมีกริยาหลายๆ ที่จะทำให้เกิดเป็นบุญ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน โภชนทานสูตร ว่า

ปราชญ์ผู้มีปัญญา ให้อายุย่อมได้อายุ ให้พละย่อมได้กำลัง ให้วรรณะย่อมได้วรรณะ ให้ปฏิภาณย่อมได้ปฏิภาณ ให้สุข ย่อมได้สุข ครั้นให้อายุ พละ วรรณะ สุข และปฏิภาณแล้ว    จะเกิดในที่ใดๆ ย่อมเป็นผู้มีอายุยืน มียศในที่นั้นๆ

  *ย้อนหลังไปในยุคสมัยที่มนุษย์มีอายุ ๒๐,๐๐๐ ปี เมื่อพุทธันดรที่แล้ว ในสมัยของพระกัสสปพุทธเจ้า ที่เมืองพาราณสี มีชายยากจนคนหนึ่ง เป็นคนอัตคัดขัดสนมาก เพราะภพชาติ ในอดีต ไม่ได้ทำบุญกุศลใดๆ ไว้ ไม่มีแม้ชื่อของตนเอง ต่อมาเขาได้งานรับจ้างเป็นคนดูแลหญ้าที่บ้านของสิริธรรมเศรษฐี เพื่อแลกกับอาหารวันละมื้อ เศรษฐีได้ตั้งชื่อให้ว่า นายติณบาล แปลว่า คนรักษาหญ้า  มีหน้าที่เกี่ยวหญ้ามาเลี้ยงม้า

        นายติณบาลทำงานให้เศรษฐีด้วยความขยันขันแข็ง  วันหนึ่ง บุญเก่ามาตักเตือน ทำให้คิดได้ว่า"ตัวเรายากจนเช่นนี้ ก็เพราะไม่เคยทำบุญไว้ในชาติปางก่อน ชาตินี้จึงต้องมาเป็น คนรับใช้ แม้สมบัติติดตัวสักนิดก็ไม่มี ทั้งยังไร้ญาติขาดมิตรที่จะคอยช่วยเหลือ"  คิดดังนี้แล้ว เขาปรารถนาอย่างยิ่งที่จะทำทาน  จึงแบ่งอาหารที่ได้รับเป็นค่าจ้างออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งไปถวายพระภิกษุด้วยความเลื่อมใสศรัทธา อีกส่วนหนึ่งแบ่งไว้   รับประทานเอง

 จะเห็นได้ว่าเวลาเราเกิดมามาด้วยบุญ  ถ้าเราไม่ทำบุญมาเราไม่มีโอกาสมีเกิดเป็นคน เกิดเป็นคนได้แล้วยังต้องยากจนอีกด้วย นี้เป็นผลแห่งการทำบุญ  คนมีบุญเก่าบุญเก่าก็จะมากระตุ้นเตือนให้อยากทำบุญส่วนคนบุญเก่าไม่ได้ช่องก็จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป นี้บุญที่จะได้จากการทำทานนะ บุญอื่นๆ ยากกว่านี้อีก  

  

เราเข้าวัดมา เราได้รู้ว่าบุญอยู่เบื้องหลังความสุขความสำเร็จจริง เราไม่รู้หรอกว่าเราทำบุญเก่าไว้มากน้อยแค่ไหน ดังนั้นเมื่อรู้ว่าชีวิตเราอยู่ได้ ด้วยบุญเราก็เริ่มแสวงบุญ  ด้วยหวังจะสั่งสมเสบียงในการเดินทางไปในภพเบื้องหน้า และวันข้างหน้า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป  แขะหวังว่าบุญนี่แหละจะเป็นเพื่อนในการเดินทางไปกับเราทุกก้าวย่าง

 หลวงพ่อธัมมชโย หลวงพ่อทัตตะชีโว สอนเรื่องการทำทาน การทำบุญ การเจริญภาวนา ไว้ดีมาก สอนการทำบุญจะทำระดับไหน ล่ะ จะทำระดับเ อาชีวิตเป็นเดิมพันไหม ในชาดกมีตัวอย่างเยอะมาก พิจารณามาเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตในสังสารวัฏร  โดยตั้งเป้าหมายชีวิตของชาตินี้ ชาติหน้า  ชาติหน้าไม่ไกลนะ เพราะพรุ่งนี้กับชาติหน้าเราไม่รู้ว่าวันไหนจะมาก่อน

ถ้าชาติหน้ามาก่อน เราจะไปไหน ดังนั้นเราต้องอาศัยบุญอย่างมาก 

   เราจึงตั้งใจทำบุญตามครูบาอาจารย์ท่านสอนสั่ง  ทำบุญทุกวัน  รักษาศีลทุกวัน  เจริญภาวนาทุกวัน  อยู่ในบุญตลอดเวลา  อยู่กับพระตลอดเวลา 

ผลบุญเป็นอย่างไร 

     เรามีความรู้สึกว่าเราปลอดภัยในสังสารวัฏร  แม้จะตายวันนี้เราก็รู้วิธีการตาย  ตายก่อนตาย  แต่เราจ่ะไปที่ไหนนี้เราขออาศัยบารมีครูบาอาจารย์ช่วยเรา  หลังจากที่เราก็ช่วยตัวเองอย่างสุดความสามารถ นั้นคือสั่งสมบุญทุกบุญ นี้เข้าใจเลยว่า  ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน  ตอนจะละสังขาร เห็นตัวอย่างมาเยอะไม่มีใครไปด้วยกัน ต่างคนต่างไป เราจึงต้องสะสมบุญเพื่อเป็นสะพาน  

ผลบุญคือความมั่นใจในการจะเดินทางในสังสารวัฏร